സൂര്യനിലേക്കൊരു പ്രണയലേഖനം

നിലാവ് കൊണ്ട്
നഗ്നത മറച്ച്
ചന്ദ്രനോടൊത്ത്
നൃത്തം ചെയ്യണം
മഴ നനഞ്ഞ് നനഞ്ഞ്
മഴയോടൊത്ത്
ഇല്ലാതാകണം
തിരയെ ഉമ്മവെച്ച്
കടലിലെ ഉപ്പ് മുഴുവന്‍
വലിച്ചെടുക്കണം
കുന്നിന്‍ മുകളില്‍ നിന്ന്
ഉച്ചത്തിലുച്ചത്തില്‍ കൂവണം
കത്തുന്ന പ്രണയംകൊണ്ട്
സൂര്യനിലേക്കൊരു
പ്രണയലേഖനമെഴുതണം
മഴവില്ലിന്‍റെ നിറങ്ങള്‍
മാറ്റിവരയ്ക്കാന്‍
പുതിയൊരു ബ്രഷ്
എവിടെകിട്ടും 

എന്തുകൊണ്ടായിരിക്കും........

നിഴലില്‍ നിന്ന്
വെളിച്ചത്തിലേക്ക്
വരണമെന്നുണ്ട്
എന്തുകൊണ്ടോ
എത്ര ആഗ്രഹിച്ചിട്ടും
അതിനാവുന്നേയില്ല
പണ്ട്
ഇരുട്ടിനെ ഭയമായിരുന്നു
വെളിച്ചത്തെയാണ്
പ്രണയിച്ചിരുന്നത്
ഇന്ന്
കൂരിരുട്ടിനെ മാത്രം
പ്രണയിച്ച്
ഒരു
നുറുങ്ങുവെട്ടത്തെപ്പോലും ഭയന്ന്
എന്തുകൊണ്ടായിരിക്കും
ഇങ്ങനെ

ഒറ്റയ്ക്കൊരു ചില്ല

എനിക്ക്മാത്രമിരിക്കാന്‍

ഒരു ചില്ലവേണം

ഒളിഞ്ഞു നോട്ടക്കാര്‍ക്കും 

പിമ്പുകള്‍ക്കും

അവിടെ 

പ്രവേശനമുണ്ടാവരുത്

കല്‍പനകളും 

തീരുമാനങ്ങളും 

എന്‍റെതാകണം

നക്ഷത്രങ്ങള്‍കൊണ്ട് 

ഊഞ്ഞാലുകെട്ടണം

മേഘങ്ങളിലേക്ക് 

യാത്രപോകണം

വരംനല്കാന്‍ 

കഴിയുമായിരുന്നെങ്കില്‍

വരണ്ടുപോയ പുഴകളിലൊക്കെയും 

പ്രളയം നിറച്ച്

കരിഞ്ഞ കാടുകളൊക്കെ

വസന്തത്താല്‍

പുനര്‍ജനിപ്പിച്ച്

അകന്നുപോയ 

മനസ്സുകളൊക്കെയും 

സ്നേഹത്തിന്‍റെ പട്ടുനൂല്‍കോണ്ട്

തുന്നിച്ചേര്‍ത്ത്

ഒറ്റപ്പെട്ടവരുടെ തുരുത്തില്‍ 

അങ്ങോട്ടുമിങ്ങോട്ടും 

കടക്കാനൊരു പാലം കെട്ടി 

ഞാനെന്‍റെ ചില്ലയില്‍

തനിച്ചിരിക്കും..

വിചിത്രമായൊരു ഭൂപടം

.

രാത്രി
ഒരു ഭൂപടം വരയ്ക്കുന്നു
നിഗൂഢമായ മനസ്സിന്‍റെ
വിചിത്രമായൊരു ഭൂപടം
ഓര്‍മ്മകളുടെ മഴ
പിന്നെയും കനത്ത് പെയ്യുന്നു
നൃത്തം വയ്ക്കുന്ന
നിഴലുകള്‍ക്കിടയില്‍
ഞാന്‍
നിന്നെ മാത്രം തിരയുന്നു
ഇരുണ്ട രാത്രിയില്‍
തിളങ്ങുന്ന
ഒരു പൂച്ചക്കണ്ണ്
രതിയുടെ വന്‍കരകളിലേക്ക്
ക്ഷണിക്കുന്നു
ഭൂതകാലത്തില്‍ നിന്ന്
ഇറങ്ങിവന്നൊരു പ്രണയം
ഹൃദയം
കടം ചോദിക്കുന്നു
സൂര്യനെ കാമിച്ച്
ചാപിള്ള പെറ്റ പെണ്ണ്
തടവിലാണ്
പിന്‍വിളികള്‍ക്ക്
കാതോര്‍ക്കാതെയാണ്
ഇറങ്ങിനടന്നത്
അതുകൊണ്ടായിരിക്കുമോ
താണ്ടിയ പാതകളൊക്കെയും
കടലെടുത്തത്.

ദൂരം

നമുക്കിമിടയില്‍
കാതങ്ങളുടെ ദൂരം
നിന്നിലേക്ക് നടന്നെത്താന്‍
നക്ഷത്രങ്ങളും
നിലാവും താണ്ടണം
കത്തുന്ന സൂര്യനെ
മറികടക്കണം
ഉള്ളിലെ പ്രണയം
ഒട്ടും തുളുമ്പാതെ
സമുദ്രങ്ങളൊക്കെയും
നീന്തിക്കടക്കണം
കുന്നായ കുന്നൊക്കെ
നടന്നു കയറണം
എന്നാലും
എല്ലാമരുഭൂമികളും
കാടായിമാറുന്ന
ഒരു പെരുമഴക്കാലത്ത് മാത്രമെ
എനിക്കു നിന്നെ തൊടാനാവൂ...

ഉര്‍വ്വരത

ജന്മ നക്ഷത്രം
തെറ്റിപ്പോകുന്നത്
ആരുടേയും കുറ്റമല്ല
പെണ്ണായി രൂപപ്പെടുന്നതും
ഓരോ പെണ്‍കുട്ടിയും
ഓരോ ഋതുവാണ്
കാലുകള്‍ക്കിടയിലൂടെ
നിനച്ചിരിക്കാതെ വരുന്ന
ചുവന്ന
നീര്‍ച്ചാലുകളെ
ഭയമാണെനിക്ക്
ചിലപ്പോള്‍
ഉന്‍മാദത്തിന്‍റെ
വേലികള്‍ പൂക്കുന്ന
നാട്ടുപാതയിലൂടെയുള്ള
ഏകാന്ത സഞ്ചാരമാണത്
ഞരമ്പുകളിലന്നേരം
തീയാണ്
ഉള്ളില്‍ വിഷാദത്തിന്‍റെ
കടല്‍
വരാനിരിക്കുന്ന
വസന്തത്തിന് വേണ്ടി
അത്
പ്രണയത്തിന്‍റെ
വിത്തുകള്‍ പാകുന്നു
ഉര്‍വ്വരതയ്ക്കും
തരിശിനുമിടയിലെ
പാലമാണത്

അതിരുകള്‍

അതിരുകളെല്ലാം 

മായ്ച്ചുകളയണമെന്നുണ്ട്
വേലികളെല്ലാം
പൊളിച്ചു നീക്കണമെന്നും
വെളുപ്പും 
കറുപ്പും
അപ്രസക്തമാകുന്ന
ഒരുകുപ്പായം തുന്നണം
ഇരുട്ടിനെ കോരിക്കളഞ്ഞ്
മിന്നാമിനുങ്ങിന്‍റെ
കൈപിടിച്ച്
കുന്നുകയറണം
ക്ലാവ്പിടിച്ച 
ചങ്ങല അറുത്ത്മാറ്റി
മഴനനഞ്ഞ്
പുഴമുറിച്ച് കടക്കണം
നരച്ചുപോയ 
മുഖംമൂടികള്‍ 
പഴയത് വില്‍ക്കുന്ന 
കച്ചവടക്കാരന്
വെറുതെകൊടുത്ത്
നഷ്ടപ്പെട്ടമുഖം 
തിരിച്ചു പിടിക്കണം
ജനാലകളൊക്കെ 
കാറ്റിലേക്ക് തുറന്ന്
വാതിലുകളില്ലാത്ത 
വെളിച്ചമുള്ള വീടാകണം